رفت   ۲

 

 

آواز شد، تا فتح شب،آنسوي هر ترديد رفت

آزاد، چونان ذره تا خلوتگه خورشيد رفت

 

خلواره وش،آتش نهان، در سينه اش بود و از آن

زد اخگري بر خامشان، آن سوي هر تهديد رفت

 

هر واژه اش فرياد شد، افشاگر ِ بيداد شد

جان را نثار عشق کرد، چون شعله اي، باليد رفت

 

با او شميم سرکشي، پيچيد در شهر جنون

شب در خودش شد واژگون، صدها سحر زاييد، رفت

 

در رگ رگ بي تاب او، توفيد هر دم، جستجو

پرواز شد با آرزو، تاغايت ِ اميد  رفت

 

آزادگي را دم به دم، نوشيد از جان قلم

وقتي که شد رسوا ستم، باواژه ها رقصيد، رفت

 

يادش چرا سازد روان، اندوه را از چشممان

آن بي قرار قهرمان ، شد زنده اي جاويد، رفت

 

                                                                  ويدا فرهودي

                                                                  زمستان 1384