بیانیه جمعی از نویسندگان، شاعران

 و پژوهشگران ایرانی در تبعید،

 

                                                                                  

  ۱۵ بهمن ۱۳۸۴ / ۴ فوریه ۲۰۰۶

 

این روزها خفقان و سرکوب جمهوری اسلامی ابعاد تازه ای  به خود گرفته است. پاسداران مرگ دوباره در چهارراه ها مستقر گشته‌اند. ماشین سركوب حكومت شتاب تازه‌ای یافته است تا هرگونه صدای آزادیخواهانه، ‌حق طلبانه و عدالتجویانه‌ را در نطفه خفه كند.

اکنون چند هفته‌ای است که  کارگران شرکت واحد  اتوبوسرانی تهران  و خانواده های ایشان یکی از آماج اصلی این موج سرکوب قرار گرفته اند. چرا که از ضرورت بهبود شرایط کار و انعقاد پیمان دست جمعی كار سخن گفته‌اند، به تشکیل سندیكایی مستقل اقدام کرده‌اند و خواستار  به رسمیت شناختن آن هستند. نخستین پاسخ مقامات جمهوری اسلامی به این حركت دادخواهانۀ صنفی حبس و بازداشت گروهی از کارگران و از جمله منصور اصانلو رهبر سندیكا بود و زمانی که كارگران برای آزادی بیقید و شرط همکاران زندانی خود دست به اعتصاب زدند، مأموران انتظامی و امنیتی  به خانه‌های كارگران اعتصابی یورش بردند و همسران و فرزندان خردسال ایشان را به گروگان ‌گرفتند تا به زور ضرب و شكنجه  مخفیگاه پدر و همسر خود را نشان دهند و اعتراف کنند که  اینهمه حاصل توطئه‌ کفر و استکبار جهانی است. روشن است که رویدادهایی  این چنین، تنها سركوب خشن و سازمان یافتۀ یك حرکت سندیکایی و مسالمت جویانه نیست، بلكه تجاوزی است آشكارعلیه ابتدایی‌ترین حقوق حقۀ مردم .

 اختناق و سركوب تنها در یورش به تجمع اعضای سندیكای مستقل كارگران  شركت واحد محدود نمی‌شود و هر روز جلوه های تازه‌ای می یابد: تصفیه در رسانه های گروهی، تشدید جو ممیزی و سانسور در صنعت نشر، تحدید فعالیتهای هنری، جلوگیری از برگزاری کنسرتهای موسیقی، تشدید فضای سرکوب و اختناق در میان دانشجویان دانشگاهها و اینهمه نه تنها در تهران که در کردستان و خوزستان و هرمزگان و گیلان و آذربایجان ووو.

 رژیم جمهوری اسلامی ایران حتی حق ساده آزاد زندگی كردن را از مردم ما سلب می‌كند و در بازار ترس و تهمت و تهدید، جان و حیثیت انسانی را نیز به تاراج می‌برد.

در حمایت از جنبش کارگران اعتصابی،

در محکومیت سرکوب سبعانه اعتصاب و اعتصابگران، 

در تأیید و پشتیبانی از آزادی فعالیت سندیکایی و حق تشکیل سندیکاهای مستقل،

در  اعتراض به سیاستهای سرکوب فرهنگی و سانسور

و برای آزادی فوری همه کارگران و روزنامه نگاران در بند،

ما جمعی از نویسندگان، شاعران و پژوهشگران ایرانی در تبعید،

از همه آزادیخواهان جهان، سازمانهای مدافع حقوق بشر و اتحادیه های صنفی  و سندیکاهای کارگری می‌خواهیم به جنبش آزادیخواهانه مردم ما در برابر حكومت سركوبكر جمهوری اسلامی یاری برسانند. بی اعتنا از كنار این فجایع گذشتن به معنای هموار کردن راه بر استقرار قدرتهای فاشیستی است.

از همه هموطنان در تبعید می‌خواهیم تا صدای حق طلبانه مردم ما را ، هرجا كه هستند، و به صورتی که مناسب می یابند، به گوش مردم جهان برسانند.

هر بانگ بلندی که به یاری قربانیان سیاست زور و سرکوب و خفقان  بر می‌خیزد  ارتجاع  و استبداد حاکم را به‌جان می‌آورد.

 

نخستین امضاء‌کنندگان:

نعمت آزرم ــ  شهرنوش پارسی‌پورـ ناصرپاکدامن ـ علی‌اصغر حاج‌سیدجوادی ـ حسن حسام ـ محسن حسام ـ منصور خاکسارـ نسیم خاکسارـ اسماعیل خوئی ـ حسین دولت‌آبادی ـ اکبر سردوزامی ـ بتول عزیزپورـ محمود عنایت ـ داریوش کارگر ـ احمد کریمی حکاک ـ هوشنگ کشاورز صدر ـ رضا مرزبان ـ باقر مؤمنی ـ مجید نفیسی ـ پرتونوری علاء ـ محسن یلفانی ـ سعید یوسف .