عفو بین الملل

 خواستار آزادی کارگران اتوبوسرانی است

 

سازمان جهانی عفو بین الملل (Amnesty International) در جدیدترین اعلامیه خود (2 فوریه 2006) از حکومت ایران خواسته است تا چند صد کارگر اتوبوسرانی تهران و حومه را که دستگیر کرده است آزاد کند.

از آنجایی که داشتن سندیکا و اتحادیه و حق اعتصاب شکلی از آزادی اظهار عقیده است، سایت ایران 19 ترجمه اطلاعیه و نامه سازمان بین المللی عفو بین الملل را در سایت خود قرار می دهد.

دستگیری این کارگران بعد از اعلام تصمیم به اعتصاب 28 ژانویه برای دستیابی به خواسته های سندیکایی انجام شد. یکی از این خواسته، آزادی رهبر سندیکا، منصور اسانلو بود که بدون دادگاه از 22 دسامبر 2005 دستگیر شده بود.

بنا به گزارشات اطلاعیه هایی که اعتصاب را به اطلاع عموم می رساند از 24 ژانویه پخش شده بود و یکی از عوامل سندیکا، حسینی تبار، نیز به مدت چهار ساعت برای پخش این اطلاعیه ها بازداشت بوده است. روز بعد شش نفر از کمیته اجرایی سندیکا، ابراهیم مددی، منصور حیات غیبی، سید داود رضوی، سعید ترابیان، علی زاد حسینی و غلامرضا میرزایی به دفاتر بازجویی احضار شده بودند. آن ها 26 ژانویه به آنجا مراجعه کردند و وقتی نپذیرفتند که اعتصاب را متوقف کنند، به زندان اوین منتقل شدند. شهردار تهران در مصاحبه با ایرنا گفت که سندیکا غیرقانونی است و مسوولان اجازه اعتصاب را نخواهند داد. شرکت واحد اتوبوسرانی نیز با ترساندن کارگران، آنان را تهدید کرد که اگر با اعتصاب همکاری کنند، شغل خود را از دست خواهند داد.

روز بعد یعنی 27 ژانویه، حاکمان دستگیری های گسترده را شروع کردند. تعدادی را حین کار و تعدادی را بعد از شیفت کاری دستگیر کردند. در بین دستگیر شدگان همسران منصور حیات غیبی و سید داود رضوی و همچنین رهبر سوم سندیکا، یعقوب سلیمی نیز به چشم می خوردند.

نیروهای امنیتی بعد از مصاحبه یعقوب سلیمی با رادیو آلمان به خانه وی حمله کردند ولی بعد از اینکه دیدند وی در خانه نیست، همسر و کودکان او را کتک زدند و دستگیر کردند. مهدیه سلیمی، 12 ساله، مشقات خود را سپس در مصاحبه ای با رادیو اعلام کرد. او گفت که سه زن و پنج کودک کتک خورده و دستگیر شده اند و همچنین خواهر دو ساله اش حین انتقال با زور به درون ماشین نیروهای امنیتی صدمه دیده است و لگدی به سینه مادرش خورده است. مهدیه سلیمی و مادر و خواهرش بعد از اینکه یعقوب سلیمی خود را به زندان معرفی کرد، آزاد شدند. زنان و کودکان دیگر که دستگیر شده بودند، هنوز در زندان هستند.

صبح روز اعتصاب، 28 ژانویه، صدها نفر دیگر از کارگران اتوبوسرانی دستگیر شدند و اکثرا به زندان اوین منتقل شدند. گزارش شده که کارگران با باتون، مشت و لگد کتک خورده اند و تهدید شده اند که مجبور به کار خواهند شد، بخصوص از طرف نیروهای داوطلب بسیج که برای کار به شرکت واحد آمده بودند. دستگیری های بعدی در 29 و 30 ژانویه انجام شده است.

در حال حاضر تنها 30 یا 50 نفر از دستگیر شدگان آزاد شده اند و اکثرا بعد از اینکه به اجبار تعهد کرده اند در هیچ اعتصاب و اعتراضی شرکت نکنند. حدود 500 نفر دیگر همچنان در زندان هستند بدون دسترسی به وکیل یا خانواده. گزارش شده که بعضی از آن ها اعتصاب غذا را در 29 ژانویه در اعتراض به دستگیری شان شروع کرده اند. اعتصاب دیگری برای 2 فوریه 2006 نیز اعلام شده است.

عفو بین الملل معتقد است که دستگیرشدگان تنها به خاطر فعالیت های صلح جویانه در اتحادیه های کارگری در زندان هستند و به همین دلیل زندانیان عقیده به حساب می آیند که باید سریعا و بدون هیچ قید و شرطی آزاد شوند. حق ایجاد و عضویت در سندیکاها و اتحادیه ها قانونی بین المللی و پذیرفته شده است که در ماده 22 کنوانسیون جهانی حقوق مدنی و سیاسی (ICCPR) و ماده 8 کنوانسیون حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی (ICESCR) پذیرفته شده است. ایران عضو هر دوی این قراردهای بین المللی است.

همچنین ایران عضو سازمان جهانی کار ILO است و باید ضوابط آن را اجرا کند،‌ از جمله سرسپردگی به آزادی انجمن ها و اینکه عدم حق دخالت دولت در محدود کردن اعتصاب های مرتبط با شرایط کاری و حقوق اقتصادی. حکومت بر اساس این معاهده ها فقط در شرایط اضطراری (و برای دوره ای کوتاه)‌ حق دارد جلوی اعتصاب را بگیرد که مشخصا ارتباطی به وضعیت فعلی تهران ندارد. حق اتحادیه و حق مذاکرات دسته جمعی یکی از اصول اساسی بیانه های ILO است.

 

اطلاعات زمینه ای

سندیکای کارگران اتوبوسرانی تهران بعد از انقلاب اسلامی سال 1979 ممنوع و سپس در سال 2004 مجددا احیاء شد، هرچند که نه قانونا. در 22 دسامبر 2005 پلیس 12 رهبر سندیکا را در خانه هایشان بازداشت کرد ولی سریعا آن ها را آزاد کرد. بعد اعضای سندیکا در 25 دسامبر در حالی که آماده یک اعتصاب برای آزادی همکارانشان می شدند دستگیر شدند ولی سپس این دستگیر شدگان و دستگیرشدگان قبلی آزاد شدند و تنها منصور اسانلو در زندان ماند. او کماکان بدون دسترسی به وکیل در زندان است و احتمالا با اتهامات سنگینی همچون ارتباط با اپوزیسیون خارج و انگیزش به شورش مسلحانه روبرو است.

هفت عضو سندیکا از جمله،‌حیات غیبی، ابراهیم مددی، رضا تراضی، غلامرضا میرزایی،‌عباس نژندکوهی و علی زاد حسینی در 1 ژانویه 2006 به دادگاه انقلاب احضار شده بودند که به دلیل تجمع اعضای معترض سندیکا در بیرون دادگاه، محاکمه آن ها به زمانی دیگر موکول می شود.

 

در 7 ژانویه، پنج راننده دستگیر شده بودند که مدتی بعد آزاد شدند. در صورتی که علاقمند به پیگیری ماجرا هستید، می توانید به صفحه مرتبط در عفو بین الملل با آدرس http://web.amnesty.org/library/Index/ENGMDE130022006?open&of=ENG-IRN

مراجعه کنید.

 

متن اصلی

: http://web.amnesty.org/library/Index/ENGMDE130072006

 

 

)برگرفته از سایت ایران ۱۹(