مصطفی عزيز

کلام از بيان درد و اندوه از دست دادن انسانی چون منيژه عاجز است. انگار هنوز هم در دنيای خاطرات دور من، در گردش است. از دم در اوين در روز آزادی مان از زندان رژيم پهلوی، تا روز اولين عيد بعد از آزادی در خانه تهران پارس، و روزها و شب هائی که در خانه اش را بی دريغ  همچون دنيائی از مهر و عطوفت  به رويمان می گشود،..

اندوه تو، اندوه من، اندوه تمامی کسانی است که در کوران سال های بی پناهی، تکيه گاه و اميد های انسانی و عاطفی شان را نيز، مورد هجوم قرار داده اند و منيژه چه گران، تاوان عشق خود به انسان و حرمت آن را در اسارت آدمخوران داد و اکنون او که همواره خنده برلب داشت و آئينه اميد بود، چهره در خاک کشيده است.

در غم بزرگ ات مرا  و فرزانه را شريک بدان.

مسعود فتحی

 

----------------------

 

رفيق مصطفي عزيز

خبر درگذشت خواهر گرامي تان، خانم منيژه مدني، که سالها پيش ناملايمات زندان جمهوري اسلامي را بدوش کشيده بود و اين سالهاي آخر نيز از بيماري رنج مي برد، عميقا ما را متاسف کرد. فشار اين اندوه براي ما تبعيديان،  که در مراحل آخر زندگي عزيزانمان نيز نمي توانيم در کنارشان باشيم، دو چندان دردآور است.

ما خودمان را در اندوهت شريک مي دانيم.

کميته مرکزی سازمان اتحاد فدائيان خلق ايران

۲۷ ارديبهشت ۱۳۸۳/ ۱۶ مه ۲۰۰۴