ورود بانوان ممنوع!

 

"مرجان طباطبايی"

خبرگزاری کار ايران

 

نخستين بار سکوت بود و انکار؛ وقتی پچ پچ اين حضور در دهان ها چرخيد.

حضوری که سال های متمادی تنها در قاب خيال هاجان می گرفت و جرات رسيدن به بزرگراه تهران - کرج و ورودی مجموعه ورزشی آزادی، درب های بسته و ورود ممنوع بزرگ مسوولان را نيز نداشت.

اين علاقه حضور نرم نرمک و بی صدا , در ميان بی توجهی مسوولان رشد کرد , بزرگ شد تا در لايه های فوقانی حاکميت نشانه هايی از مو افقت با آن نيز صورت گرفت.تا جايی که زمزمه هايی مبنی بر نظر مثبت هيات دولت که از معاونين شماره يک آن-مهندس محسن مهرعليزاده- در راس ورزش کشور قرار داشت به گوش رسيد.

و اما از همان نخستين قدم هايی که در اين مسير برداشته شد؛ مبارزه ای سخت ميان موافقان و مخالفان طرح ورود در گرفت.

گروهی اين حضور را به ديدگاه های اعتقادی و دينی خود ربط می دادند به طوری که يکی از نزديکان "حاج آقا..." می گفت:"اسلام زير سوال می رود؛ شايد بتوان به ضرب فشار، زورگويی و تحريم درصدد مبارزه با اين طرح برآمد."

گروهی مسايل امنيتی و حفاظتی را دخيل می دانستند و به فضای ناسالم ورزشگاهها اشاره می کردند که محيط ورزشگاه مملو از احساسات و هيجانات غير قابل کنترل است،" ابتدا بايد فضا سالم شود." و در مقايسه با ساير کشورها که اين امر محقق شده می گفتند:" شرايط آنها متفاوت است در آن محيط امکان دارد ۱۰ کار ديگر هم بکنند مقرراتشان اجازه می دهد. اين جا متفاوت است و...."

برخی از نمايندگان مجلس دوره ی قبل که عمر آن چندی پيش به پايان رسيد، هم حضور بانوان را در کاهش ناهنجاری ها موثر می دانستند.

و در اين ميان جماعتی هم نگران سرويس بهداشتی , اياب و ذهاب , خورد و خوراک و تفکيک ورودی" خواهران و برادران"و ....بودند که هيچ کدام از اين گروه ها تا مدت ها به هيچ نقطه ی مشترکی در خصوص حضور بانوان در ورزشگاه ها دست نيافتند.

**********

سرانجام پس از مدت ها سکوت , انکار , تحريم، بازدارندگی فعال در مقابل طرح" حضور بانوان در ورزشگاه ها" و جلسات مختلف مسوولان امنيتی،حکومتی و ورزشی موافق و مخالف." بهزاد خان کتيرايی " که مطبوعات کشور از وی به خوش مشربی وخونگرمی ياد می کند، از برنامه ای طراحی شده برای حضور بانوان در ورزشگاه آزادی خبر داد که نشانه های آن در حضور بانوان خبرنگار در رقابت های حساس ليگ برتر و ملی هويدا شد.حضوری که نخستين جرقه های آن در سال ۸۰ طی ديدار ايران- ايرلند با حضور طرفداران زن ايرلندی در استاديوم آزادی فراهم شده بود.

اما اين جرقه دوام چندانی نداشت....

چرا که با يک نارنجک طی ديدار ملی پوشان ايران و کره شمالی خاموش شد. نارنجکی که فقط يک نارجک نبود؛ و ضمن تحت تاثير قرار دادن کليه ی مسايل ريز و درشت مملکتی، محروميت هايی برای فدراسيون فوتبال، جريمه ی نقدی و... يکی از مدافعين حضور بانوان در ورزشگاه ها را نيز با خود برد و گويی پرونده ی حضور بانوان را برای هميشه در قفسه بايگانی کرد.

بلی؛ بهزاد کتيرايی جای خود را به"محمد محمدپور" داد.

پس از آن پاسخ در برابر طرح حضور بانوان در ورزشگاه ها،همان جمله ی معروف لنين بود.

"چه بايد کرد؟"

بله؛ اين جمله نيز ريشخندی به تمامی طرح هايی که مسوولان طی سال های اخير دم از آن می زدند بود که نمونه ی اخير آن پروژه ی تحقيقی ۱۱ ماهه ای بود که قائم مقام رياست محترم سازمان به آن اشاره کرد

طرح حضور بانوان در ورزشگاهها برای مسوولان گويی حکم عبور از مانعی بلند را دارد که نزديک شدن به آن بسيار سخت به نظر می رسد.انگار که مبنايی برای اعتماد به حضور زنان در ورزشگاه ها وجود نداد و هدف تمامی اين بازدارندگی های فعال چيزی جز "بی اعتمادی" نيست.

و حال در آستانه ی ديدار تيم های ملی فوتبال ايران-اردن، ذهن تمامی خانم های طرفدار فوتبال باز هم تا بزرگراه تهران -کرج ورودی مجموعه ورزشی آزادی به بن بستی بزرگ مواجه خواهد شد.

" ورود بانوان ممنوع"

"مرجان طباطبايی"

پايان پيام