تداوم نقض حقوق بشر در حكومت اسلامي

 

از بهرنگ رياحي

 

گزارش سالانه ي  سازمان عفو بين الملل يك بار ديگر ماهيت ضد حقوق بشري و سركوبگر جمهوري اسلامي را بيش از پيش آشكار كرده است. براي سياسيون و روشنفكران و كارگران و زحمت كشان مبارزي كه هر روزه طعم تلخ سركوبگري هاي رژيم اسلامي را تجربه مي كنند، بيان موارد نقض آشكار حقوق بشر در جمهوري اسلامي،امر تازه اي نيست. اما براي  آزاديخواهان جهان كه حوادث كشورهايي همچون ايران را دنبا ل مي كنند ، گزارش سازمان عفو بين الملل مي تواند بخشي ازچهره ي كريه و ضدانساني رژيم اسلامي را آشكار كند.هر چند چنين گزارشاتي خود تنها مشتي نمونه خروار است.

در گزارش سازمان عفو بين الملل آمده است كه كه در طول سال 2003  در ايران "حداقل 4 زنداني به سنگسار، 197 نفر به شلاق و 11 نفر به قطع اعضاء بدن محكوم شده اند".  همين گزارش خبر مي دهد كه "در سال گذشته بيش يك صد نفر توسط مقامات جمهوري اسلامي اعدام شده اند كه برخي از آن ها زندانيان سياسي داراي احكام طولاني حبس بوده اند".  همچنين سازمان عفو بين الملل مقامات جمهوري اسلامي را "به ادامه بازداشت بدون مجوز افراد، برپايي دادگاه هاي غيرعادلانه و غيرمنصفانه و زنداني كردن افراد فقط به خاطر ديدگاه ها و عقايد سياسي شان " متهم كرده است. عفو بين الملل همچنين بر اين حقيقت انگشت گذاشته است كه قوه قضائيه جمهوري اسلامي كه وظيفه سركوب مردم تحت لواي قانون را برعهده گرفته است، در سال گذشته "آزادي بيان و عقيده را محدود كرده، تعداد زيادي روزنامه را بسته و شماري از روزنامه نگاران را روانه زندان كرده است". همين گزارش تاكيد دارد كه قوه قضائيه رژيم اسلامي براي محروم كردن مردم از تحولات جهاني، "تعداد زيادي از سايت هاي اينترنتي را نيز مسدود كرده است " .

آنچه در گزارش سازمان عفو بين الملل آمده تنها گوشه اي از نقض آشكار حقوق بشر در ايران تحت حكومت آخوندهاست. براي ايرانياني كه با گوشت و پوست خود جنايات جمهوري اسلامي را تحمل مي كنند و براي آنها كه در جهنمي بنام جمهوري اسلامي زندگي مي كنند، اين نمونه ها هر روزه اتفاق مي افتد. مقامات قدرتمند جمهوري اسلامي نه تنها به مردم كشور و جوانان و روشنفكران و زنان رحم نمي كنند بلكه حتي جناح هاي ديگر حكومتي نيز از دست آن ها در امان نيستند. همين هفته گذشته بوده كه محسن اژه اي رئيس دادگاه ويژه روحانيت در يك جلسه بحث با عيسي سحرخيز مديرسابق بخش  فرهنگي وزارت ارشاد، به او حمله كرد و او را پس از زدن گاز گرفت. و يا هم اكنون تعدادي از معروف ترين شخصيت هاي اصلاح طلب در زندان به سر مي برند و براي بسياري ديگر پرونده سازي مي شود.

وقتي وابستگان به ولي فقيه رژيم اسلامي ، به خودي هاي طرفدار رژيم رحم نمي كنند، آن وقت سرنوشت دانشجويان  يا زنان مبارز و كارگراني كه براي حقوق خود مبازره مي كنند  نگران كننده خواهد بود. بي جهت نيست كه بسياري از دانشجويان زنداني كه در چند سال گذشته به زندان افتاده اند مدام مورد اذيت و آزار و شكنجه قرار مي گيرند و هر مدت يك بار سر از بيمارستان در مي آورند. يا پيرمردي همچون سيامك پورزند تحت فشارهاي زندانبان رژيم اسلامي تا پاي مرگ مي رود كه مجبور مي شوند او را به  بيمارستان منتقل كنند. و يا در جمهوري اسلامي كشتن روزنامه نگاري همچون زهرا كاظمي  كه حتي تابعيت كشور كانادا را داشت، در زير شكنجه تنها به اتهام عكسبرداري از تپه هاي اوين امر غيرمعمولي به حساب نمي آيد.

جمهوري اسلامي از همان ابتداي به حكومت رسيدنش ، با كشتار و قتل و زندان و شكنجه حكومت كرده است. پرونده اين حكومت سنگين تر از آن است كه با تذكر سازمان هاي بين المللي حقوق بشر بتوان به جنايات اين حكومت پايان داد. سران حكومت اسلامي كه دستشان به خون هزاران نفر از فرزندان ايران در زندان ها و بيرون از مرزهاي كشور آلوده است  و در سركوب جنبش هاي مردمي و حركت هاي كارگري نيز يد طولايي دارند، بايد در ليست جنايت كاران عليه بشريت  گنجانده شوند و در دادگاه بين المللي بررسي جنايت عليه بشريت به محاكمه كشيده شوند.