اندر حکايت آن "بزرگان قم" واين " بزرگان قوم" !!

"بزرگان قوم" اعم از سکولار يا دينی، مستبد يا دموکراسی طلب" به دليل نداشتن شناخت کافی از تغيير و تحولاتی که در جهان پيرامون مسايل زنان، صورت گرفته، همينطور نداشتن آگاهی لازم در مورد جنبش زنان ايران، احکامی از نوع"بزرگان قم" صادر ميکنند...

 عفت ماهباز

hotmail.com @efatmahbas

 

سرانجام سرنوشت پيوستن ايران به "کنوانسيون رفع هر گونه تبعيض از زنان" را "بزرگان قم" رقم زدند. اين کنوانسيون که عمری همپای انقلاب ايران ذارد را. همه کشورهای جهان منجمله ۵۶ کشور عضو کنفدراسيون اسلامی در آن عضو هستند حتی کشورهايی همچون عربستان و ليبی!!

ايران رسمادر سال ۱۳۷۶ اعلام نمود که به کنوانسيون رفع هر گونه تبعيض نمی پيوندد اين نپيوستن برای ايران از نظر بين المللی مشگلاتی ايجاد می نمود در نتيجه دولت آقای خاتمی برای رفع اين مشگل لايحه "الحاق مشروط به صورت عام و کلی و به شرط عدم مغايرت مفاد آن با موازين شرعی" را در هفده دی ۱۳۸۰، به مجلس شورای اسلامی فرستاد. اين لايحه سر ودم بريده مشروط که در واقع توجيهی می توانست برای انزوای بين المللی جمهوری اسلامی باشد .بعد از دوسال خاک خوردن در مجلس، و بعد از چانه زدن های يسيار فراکسيون زنان مجلس، با "بزرگان آن قم واين قوم" واينکه لايحه دولت خطری برای قوانين اسلامی ايجاد نمی کند.و.غيره.......تا به اينجا ختم شد که .آقای کروبی،رييس مجلس از نمايندگان زن خواست تا روشن شدن وضعيت لوايح دو گانه،(لايحه افزايش اختيارات رييس جمهوری و لايحه اصلاح قانون)پيرامون مساله کنوانسيون سر وصدا به راه نيندازند تا بعد از آن فکری برای اين قضيه شود.!!

اما قبل از روشن شدن وضع لوايح دو گانه،آقای کروبی فکری برای اين قضييه نمودند و تصميم گرفتند که بی سر وصدا لايحه الحاق ايران به "کنوانسيون رفع تبعيض از زنان" را از دستور کار مجلس خارج کنند. اين کار واکنش شديد نمايندگان زن مجلس را تا آنجا برانگيخت که در روز سه شنبه ۱۶ ارديبهشت رييس مجلس مجبور به پاسخگويی شد.آقای کروبی ابتدا مسءوليت را به گردن دولت و سپس کميسيون فرهنگی مجلس انداخت . وی گفت: من دخالتی در خارج شدن اين لايحه از دستور کار مجلس نداشتم.وی افزود: دو نامه از "بزرگان قم" در اين مورد به دست ما رسيد که ما هم از دولت خواستيم ، تا نظرش را بر مبنای اظهارات اين بزرگان اعلام کند*.............

علی ابطحی معاون پارلمانی _ حقوقی رييس جمهور ،اعلام کرد:"دولت موافق است اين لايحه در دستور کار مجلس قرار گيرد واگر نظر مخالفی داشت يقينا لايحه را پس می گرفت......و اين مجلس است که در اين زمينه بايد پاسخگو باشد."

پورنجاتی رييس کميسيون فرهنگی مجلس نيز اعلام کرد:اين لايحه در کميسيون فرهنگی مجلس با رای قاطعی تصويب شد.............

بدين ترتيب آقای کروبی ،تصميم گرفتند بر اساس نامه دو "بزرگ قمی" سرنوشت اين لايحه را معلوم نمايند و نشان دادند چقدر به رای مردم احترام می گذارند در تاريخ ۱۵۰ سال اخير ايران اولين بار نيست که برای ما تصميم می گيرند هميشه اين "بزرگان قوم" بودند که تعيين می کردند که چه برای ما خوب است وچه برای ما بد است درس بخوانيم يا بچه داری کنيم حجاب بر سرکنيم. در خانه از حاج آقاهای چهار زنه مراقبت نماييم. اگر همسر مان فوت کرد بچه هايمان به عمو وعمو زاده ها تعلق گيرد. اين تعيين سرنوشت جدا از اين است که در چه قرن و دورانی بسر می بريم .و زنان تا چه حد آموزش ديده اند چقدر از آگاهيهايشان در خدمت بهبود سرنوشتشان بکار می گيرند ويا نمی گيرند. اين تصميم گيريها به توانايی ياعدم توانايی زنان بر نمی گردد.همانگونه که در کابينه آقای خاتمی، عدم حضور زنان ،به معنای اين نبوده که زنان در حد وزارت نبوده اند و توان کمتری از وزرای مرد داشتند. بلکه آنچه تعيين کننده بوده است قدرت ويا در واقع زور بيشتری است که هميشه "بزرگان قوم" از آن بهره جسته اند.

تعيين سرنوشتی اينگونه نه به شرايط بين المللی برميگرددو نه به واقعيت موجود جامعه، و وضعييت زنان.ايران."بزرگان قوم" اعم از سکولار يا دينی مستبد يا دموکراسی طلب ،هزاران سال است که عادت نموده اند برای مان تعيين تکليف کنند!.

زنان روشنفکر ايرانی کوشيدندند که اين شرايط نا برابر را تغيير دهند اما ......۲۴ سال از انقلاب ايران گذشته است آنچه که در اين سال ها تعيير زيادی نموده است موقعييت تحصيلی و در واقع آگاهی زنان ايرانی است و اين در شرايطی صورت گرفته است که زنان به عنوان يک شهروند، از حقوق برابر برخوردار نبودند عليرغم آن زنان سعی نمودند از کوچکترين روزنه ها بهره گيرند با همه اين احوال زمانی که طرح ميگردد در جامعه ايران مسله ايی به نام "مسئله زنان " وجود دارد "بزرگان قوم" می پرسند ؟"مسئله زن " کدام مسئله ؟ زمانی که مطرح می گردد که جنبش زنان ايرانی، برای کسب آزاديهای فردی و اجتماعی و رفع ستم جنسی ، يکی از جنبش های محوری ، در ايران امروز است . می پرسند ، جنبش زنان ؟ راستی کدام جنبش ؟! و زمانی که ازخشونت و بيداد رفته بر زنان سخن به ميان می آيد .هزار و يک دليل آورده می شود که مقصر اصلی خود زنان هستند که به خشونت تن می دهند.و ........ "بزرگان قوم" معتقدند ما به اندازه کافی در همه جا حضور نداريم البته که منظورشان از همه جا ، همه آن جاهايی است که اين بزرگان بنيادش را نهاده اند وگاهی از سر لطف و برای اينکه غير دمکرات اطلاق نگردند. زن يا زنانی را داخل صف نموده اند که صد البته اين زنان تا آنجا همراهشان هستد که دنباله روی آنها باشند. اما زمانی که استقلال آغاز می شود ديگر خود زن جايش را در ميان آنها نمی يابد!! ومسير ديگری رابر می گزيند.

"بزرگان قوم" در اين بيست و اندی سال همچنان بر باورهای سنتی شان ، پايبند بوده اند.و چون هميشه تاريخ، همه چيز را می دانند و در موردش نظر دارند. يادشان نمی آيد که کتابی از زنی خوانده باشند! بخصوص اگر اين زن ايرانی ياشد. فرقی هم نمی کند که در چه زمينه ايی نوشته شده باشد. چون فکر می کنند که قبلا خودشان اين چيزها گفته اند! يا مشابه آن را نوشته اند.آنچه که "بزرگان قوم" در مورد وضعييت زنان ايرانی می دانند نه بر اساس واقعييت های موجود جامعه ايران است و نه بر اساس رشد و تحولاتی که زنان در اين چند سال نموده اند. در نتيجه احکامی را هم که صادر می کنند از همان چشمه آب ميخورد!!

"بزرگان قوم" اعم از سکولار يا دينی مستبد يا دموکراسی طلب" به دليل نداشتن شناخت کافی از تغيير و تحولاتی که در جهان، حول مسايل زنان، صورت گرفته، همينطور نداشتن آگاهی لازم در مورد جنبش زنان ايران، احکامی از نوع"بزرگان قم" صادر ميکنند.بايد به اين "بزرگان قوم" متذکر شد، که امروز وضعييت زنان ايران از موقعييت ويژه ايی در جهان برخوردار است بر شماست که اين موقعييت را دريابيد وگرنه شما "بزرگان قوم" نيز چون "بزرگان قم" در تاريخ کنار هم قضاوت خواهيدشد.که عمرشان چندی است که سر آمده است ............

عفت ماهباز*

کلن ۲۰ مای ۲۰۰۳

* به نقل از سايت زنان ايران