دکتر محمد ملکی خطاب به دانشجويان:

راهی که در پيش داريم

دين​ را يک​ امر موثر در مسائل​ اجتماعی​ می ​دانم​ اما معتقد به​ جدايی​ دين​ از دولت​ و حکومت​ هستم

​ ولايت​ فقيه​ و حق​ ويژه​ هر فرد و صنف​ و طبقه​ را بر مردم​ نفی​ می ​کنم​.

به​ حقوق​ انسانها که​ در بند بند اعلاميه​ جهانی​ حقوق​ بشر آمده​ ارج​ می ​گذارم​

بزرگترين​ وظيفه سياسی​ دانشگاهيان​ و دلسوزان​ ملت​ را در حال حاضر تبيين​ و پی ​گيری​ کار بزرگ​ و سرنوشت​ ساز مراجعه​ به​ آراء عمومی​ برای​ تعيين​ تکليف​ نظام​ و آينده​ ايران​ می ​دانم​

بسم​الحق​

قسم​ به​ صبح​ و قطره ​قطره​ باران​

به​ رعد و برق​، ابر و باد بهاران​

به​ گل​، به​ نغمه​های​ بلبل​ بستان​

«بهار» خواهد شد

پايدار نيست «زمستان»

عزيزان​، دانشجويان​، استادان​، دانشگاهيان​؛

با​ اين​ اميد که​ دگر بار پس​ از ۲۴ سال​ با تجربه​ بيشتر و شناخت​ افزون​تر شاهد پايان​ «زمستان​» و آغاز دومين​ «بهار آزادی​» باشيم​ سال​ نو را به​ شما عزيزان​ تبريک​ می​گويم​.

اکنون​ کسی​ با شما سخن​ می​گويد که​ واپسين​ روزهای​ زندگيش​ را به​ سوی​ هفتاد سالگی​ پشت​ سر می​گذارد و بيش​ از پنجاه​ سال​ در مسير پر پيچ​ و خم​ دفاع​ از آزادی​، عدالت​، حاکميت​ ملی​ و استقرار نظام​ مردمسالار و حکومت​ مردم​ بر مردم​ گام​ زده​ است​ و تلخی​های​ بسيار به​ کام​ ريخته​ و آرمانی​ جز پيروزی​ مردم​ بر اهريمن​ جهل​ و استبداد و پايان​ سلطه زورمداران​، زراندوزان​ و تزويرگران​ ندارد و تنها آرزويش​ ادامه کار تعليم​ و تعلم​ تا آخرين​ لحظات​ زندگيست​.

عزيزان​؛ وقتی​ تحولات​ دهه​های​ اخير کشورمان​ و نقش​ دانشجويان​ و دانشگاهيان​ را در اين​ دگرگونی​ها مرور می​کنم​ وظيفه خود ميبينم​ نه​ به​ عنوان​ نصيحت​ (که​ در حد اينکار نيستم​) بل​ به​ نام​ «وصيت​» مطالبی​ را با شما در ميان​ بگذارم​...

دانشجويان​ و همکاران​ دانشگاهيم​ گواهی​ خواهند داد در بيش​ از ۴۵ سال​ ارتباط​ تنگاتنگ​ با دانشجويان​ و دانشگاهيان​ و فعاليت​ دانشگاهی​ به​ خاطر دفاع​ از اين​ سنگر مقدس​ چه​ مشکلاتی​ را تحمل​ کرده​ام​، از جمله​ در سال​ ۱۳۳۹ به​ اتهام​ عضويت​ در کميته​ مرکزی​ دانشجويان​ جبهه​ ملی​ هنگام​ پخش​ اعلاميه​ دستگير و به​ سلول​ انفرادی​ زندان​ قزل​قلعه​ فرستاده​ شدم​ در سال​ ۱۳۶۰ تا ۱۳۶۵ به​ اتهام​ ايجاد بستری​ جهت​ فعاليت​ سياسی​ دانشجويان​ و استادان​ و تشکيل​ شوراهای​ هماهنگی​ در دانشگاه​ تهران​ بيش​ از ۵ سال​ در زندانهای​ اوين​ و قزل​حصار زير بی​رحمانه​ترين​ شکنجه​ها قرار گرفتم​ و در سال​ ۸۰ ۱۳۷۹ باز هم​ با اتهام​ تحريک​ دانشجويان​ به​ قصد بر​اندازی قانونی​ نظام​ ولائی​ در زندان​ ۵۹ (پادگان​ عشرت​آباد) به​ شکنجه سفيد دچار شدم​ و پس​ از ماهها اسارت​، محاکمه​ و تا امروز در انتظار صدور حکم​ هستم​ و افتخارم​ اين​ است​ که​ بيشترين​ رنج​ و شکنجه​ها را در دفاع​ از حقوق​ و آزاديهای​ دانشجويان​ و دانشگاهيان​ به​ جان​ خريده​ام​.

عزيزان​ دانشجو؛ حال​ که​ نمايندگان​ گروهی​ از شما در نشست​ دانشگاه​ الزهرا (۹ و ۱۰ اسفند ۸۱) پس​ از تجربه​های​ عبرت​آموز (۸۱ ۱۳۵۸) و طی​ دوران​ بيست​ و چهارساله در خدمت​ حاکميت​ بودن​ و نقد گذشته​ با اکثريت​ قاطع​ تصميم​ به​ خروج​ از حاکميت​ و جريان​ دوم​ خرداد گرفته​اند و با پيشنهاد تشکيل​ «جبهه​ دموکراسی​ خواهی​» و اعلام عدم وابستگی​ به​ جريانهای​ سياسی​ داخل​ حاکميت​ از دانشگاهيان​ و مردم​ خواسته​اند نظرات​ خود را در اين​ مورد اعلام​ کنند من​ به​ نام​ يک​ دانشگاهی​، ضمن​ تبريک​گويی​ به​ خاطر اين​ تصميم​ شجاعانه​ و در خور جنبش​ دانشجويی​ و استقبال​ از اين​ فکر و در پاسخگويی​ به​ نظرخواهی​ دانشجويان​ بار ديگر اعلام​ می​کنم​.

دين​ را يک​ امر موثر در مسائل​ اجتماعی​ می​دانم​ اما معتقد به​ جدايی​ دين​ از دولت​ و حکومت​ هستم​

ولايت​ فقيه​ و حق​ ويژه​ هر فرد و صنف​ و طبقه​ را بر مردم​ نفی​ می​کنم​.

به​ حقوق​ انسانها که​ در بند بند اعلاميه​ جهانی​ حقوق​ بشر آمده​ ارج​ می​گذارم​

تنها راه​ نجات​ از وضع​ بحرانی​ و نابسامان کنونی​ را مراجعه​ به​ آراء عموميوتعيين​ تکليف​ نظام ولائی می​دانم​

بزرگترين​ وظيفه سياسی​ دانشگاهيان​ و دلسوزان​ ملت​ را در حال حاضر تبيين​ و پی​گيری​ کار بزرگ​ و سرنوشت​ ساز مراجعه​ به​ آراء عمومی​ برای​ تعيين​ تکليف​ نظام​ و آينده​ ايران​ می​دانم​

تعريف​ من​ از دموکراسی​ سپردن​ کارها به​ دست​ مردم همراه​ با آگاه​ سازی​ آنهاست​

عزيزان​؛ بايد دانشجويان​ و دانشگاهيان​ با تجربه​آموزی​ از گذشته پر فراز و نشيب​ جريان​ تحکيم​ وحدت​ پای​ در ميدان​، مبارزه​ به​ خاطر برپايی​ يک​ جامعه آزاد و آباد بگذارند و ديگر بار دانشگاهها را به​ «سنگرهای​ آزادی​» تبديل​ نمايند و در اين​ راه​ لازمست​:

۱ با توجه​ به​ چگونگی​ بوجود آمدن​ تشکلی​ به​ نام​ «تحکيم​ وحدت​» و اسناسنامه​ و مرامنامه​ای​ که​ از سوی​ حاکميت​ برای​ آن​ تنظيم​ گرديد و اعمال​ و رفتارهای​ اعضاء و گردانندگان​ آن​ در دهه ۶۰ تا سال​ ۱۳۷۶ و سابقه​ فعاليت​ اين​ گروه​ در ذهن مردم​، بهتر است​ نام​ اين​ تشکل​ به​ «جنبش​ دانشجويی​ ايران​» يا هر نام​ مورد تاييد دانشجويان​ تغيير يافته​ و اساسنامه​ و مرامنامه​ مناسب​ با مرحله​ فعلی​ فعاليت​ دانشجويی​ برای​ آن​ تدوين​ گردد.

۲ نيازهای​ مالی​ جنبش​ تنها از طرف​ مردم​ و دانشگاهيان​ تامين​ شود که​ اين​ کار برای​ اعلام​ استقلال​ جنبش​ ضروريست​.

۳ نقادی​ از خود و حاکميت​، خودسازی​ و خودآگاهی​ و آگاه​سازی​ مردم​ در جهت​ شناخت​ حقوق​ واقعی​شان​ يکی​ از رسالت​های​ جنبش​ باشد.

۴ جنبش​ دانشجويی​ بپذيرد انجام​ چنين​ رسالتی​ هزينه​های​ سنگين​ دارد که​ بايد پرداخت​ نمايد.

۵ جنبش​ بايد تنها متکی​ به​ مردم​ ايران​ باشد و بداند هيچ​ بيگانه​ای​ در کوله​پشتی​ سربازان​ خود آزادی​ و عدالت​ را برای​ مردم​ به​ ارمغان​ نخواهد آورد، هرگز وعده​های دروغين​ بيگانگان​ و عوامل​ آنها را باور نکنيد و از ياد نبريد که​ همه جنايتکاران​ و استبداديان​ به درازای تاريخ پيش​ از رسيدن​ به​ قدرت​ وعده آزادی​ و عدالت​ می​دادند، آزموده​ را آزمودن​ خطاست​.

عزيزان​ دانشجو؛ از گذشته​ درس​ بگيريم​ و هشيارانه​ عمل​ کنيم​، پيروزی​ از آن خرد پيشه​گان​ است​.

موفق باشيد

نوروز ۸۲

دکتر محمد ملکی

.