دو شعر

روشنک بيگناه

۱

يک ساعت و نيم بعد از اخطار

چه کار بر مي آيد از اين دستان؟

کلمات زشت و کج

                 که مي گذرند از برابر

                              زنجيره ای از شعرند

واژه ها

سپيده دم

آسمان

جرقه ها

پرنده های مبهوت

يک ساعت و نيم بعد از اخطار

(يعنی ساعت چهار ونيم؟)

چند ساعت قبل از تحويل سال

با چند عکس دسته جمعی

فکر ميکنی چند دقيقه

بايد غمگين شويم

به نام تو

         تو می ميری

چهره در هم کشيم کافی ست ؟

                           چهره در هم فرو کشيم

زنده باد مرگی سريع

                        بی درد

انگار اشتباه کرده بودم

از دست شعر

هر کاری ساخته است .

۱۹ مارچ ۲۰۰۳ ساعت ۱۱ شب-

۲

امشب عاشق نيست

                    برای پسرم نيما

نيما! تو خوابيده ای

و يک ساعت به نيمه شب باقی ست

می پيچی گاه به خود

با تبی که مي آيد و صبح

                     خسته

                       می خوابد

سکوت

بر صدای اقيانوس

                سايه انداخته است

از پله ها پايين که می آمدم

ماه

لای شيشه ی پنجره

                   خرد شده بود

                                  با رگهای باز

بغداد

برج بلند افسانه است

شهری پر از قاليچه های سحر آميز

جايی در کتابهای روی ميز تو

پنهان در اسرار

نيما!

برگها

مثل رگهای ماه

پاره پاره می شوند از تشويش

سپيده دم خوابی ست در خانه ی معشوق

امشب

        عاشق

                نيست.

--------------------

نيما نام پسر م