چرا آدم نمی شیم؟

 

احمد امیرآبادی

 

یادته صد سال پیش

رفته بودیم بس نشینی.... تو سفارت!

گفته بودیم... هیچی نمی خوایم

نمی خوایم وزیر بشیم.... نمی خوایم وکیل بشیم...

ما فقط یه کلمه.....

                   قانون…                  

                    می خوایم

تا نشه هر روزه صبح

کلانتره زور بگه.... قزاقه فحش بده...

مال ما، ملاخور حاکم وکدخدا نشه

          ما می خوایم.... آدم بشیم...

تو عمل...مثه خرا... افتادیم…. دنباله ملا جماعت

تا واسه ما... کاری کنن که دیگه ملاخوری

                                                تموم بشه

مگه می شه؟

به همون خدا قسم....کارده دسه بر...

تا حالا نبود.... نیس... تازه باد درس بشه...

اگه قبلا ملاها... آقا بودن

                   حالا آقاتر شدن..

عقدمون دسه آقا.... طلاقمون تو محضرش

          حالا دیگه... مجلس ما... مثه مکتب خونه شد

                                                عین حوزه شد...

آقایون می اومدن... اون بالا

رویه یه قالیچه ترکمنی... لم می دادن

حرفاشون.... صد تا یه غاز

اداشون.... چی بگم!

                   از تهرون بود.... تا بیابونه حجاز..

یه روزی دلواپس ممیزی...

          یه روزی مخالفه... برابری

                   روز دیگه زیره لب غرغرکنون

                             واسه این.... یا که اون

                             فتوای تکفیر می دادن

می خواسیم آدم بشیم.... ما شدیم... بز

                             بزی که افتاده بود دنباله گرگ

یه پنجاه سالی گذش

نمی دونم که چی شد؟

چی پیش اومد؟

بابا بزرگو از بهشت... خدا رسوند

بابا بزرگ... دروغ نبود...

          هر چی بود راس می گف

دلش می خواس، مثه خودش

                             آزاد و آزاده باشیم

سرمون بلن باشه تو همسرا

دستمون تو جیب خود... مملکتو آباد کنیم....

ولی ما.... یه دسه مون

                    راه افتادیم.. دنباله قزاق ژنو

دسه دیگه.... مثه خرا... باز افتادیم دنباله ملا جماعت

یه طرف... اون بی مخه داد می زد..

          یه طرف... فاحشه بود ...

          اون میون.. اون ملائه... سیده کاشی رو می گم

                                                عمامه رو زد به زمین

دزدایه دریائی ام با نوکراش از راه دور

                   خنده کنون.... دون پاشیدن

                   تا که شد.... اون چه... نباید می شد

باز شدیم بز.....

          بزی که افتاده بود دنباله گرگ....

25 سالی گذش

جونمون به لب رسید....

خسه شدیم...

خیلی ها رو گرگه خورد...

ملائه رف به نجف... بعدشم اومد فرنگ...

رویه یه قالیچه ی ترکمنی...

زیره یه درخت سیب

لم دادو گفت...

          گرگه هه باید بره....

گرگه .... رف

          با زشدیم ...مثه یه بز...

          بزیکه افتاده بود دنباله یه گرگه دیگه...

                   گرگه هه تاج نداش... عمامه داش

گرگه هه عمامه دار یواش یواش

                   گاماس.... گاماس..

                             داره مارو می خوره..

هر چی هم داد می زنیم...

          هر چی فریاد می کنیم...

                   هیچ کسی نیس

همه شب خواب می بینیم...

          خواب قحطی می بینیم

وقتی از خواب می پریم...

          تو جامون زار می زنیم...      

                              باز کسی نیس.

یه دسه منتظریم.... باز آقا گرگه برسی....

                                       یه گرگه دیگه

                                      هم چنون دعا کنون...

آخ... چی بگم!

          ماچرا... بزیم؟

                    چرا آدم... نمی شیم؟

 

قائمشهر 28 آذر 1382