اسماعیل سپهرچه ساختار سازمانی قادر است بخش بزرگی از مجموعه نیروهای چپ رادیکال و سوسیالیست را زیر یک چتر سازمانی گرد آورد؟
بخش دوم
حزب جنبشی در ساختار و در تجربه دمکراسی درون تشکیلاتی نیز، چهره متمایزی از سایر احزاب چپ و سوسیالیست به نمایش خواهد گذارد. حزبی که سودای قدرت و نشستن بر کرسی نهاد دولت را در سر می پرورد، حتی به شرط تعهد به قواعد دمکراسی سازمانی نیز، تجربه دمکراسی را به حدود سانترالیسم - دمکراتیک محدود می سازد. در چهارچوب سانترالیسم - دمکراتیک، اما حدود دمکراسی به تضمین تمرکز گرایی در قدرت، به تضمین وجود دستگاه رهبری مقتدر و قدرتمند، به تضمین جریان قدرت از نهادهای بالایی به نهادهای پائینی، به تضمین تبعیت اجرایی اقلیت از تصمیمات و سیاست گذاری های اکثریت، و کلا به تضمین انباشت "سرمایه قدرتی" هر چه بیشتر و بزرگتر از طریق وجود نظم و انتظام تشکیلاتی معطوف به سلب قدرت از توده حزبی و معطوف به برقراری سلطه نخبگان و رهبران حزبی مشروط است.
دنیز ایشچیطرح مارشال چین، پروژه جاده ابریشم و جمهوری اسلامی ایران
صحبت های زیادی در رابطه با طرح توافقنامه همه جانبه بیست و پنج ساله میان جمهوری اسلامی ایران و جمهوری چین مطرح گردیده و بخش هایی از جزئیات آن به بیرون درج کرده است. نیروهای اپوزیسیون لیبرال و ناسیونالیست ایرانی از همان آغاز با شدت تمام آن را محکوم کرده و تحت عنوان فروش کامل ثروت های اقتصادی کشور به چین تعریف کرده اند. آنها که آشیانه پیوند سیاسی اقتصادی استراتژیک خویش را در خوابیدن زیر سایه چطر حمایتی امپریالیستی غرب میبینند، نباید از معرکه گیری های آنها در این زمینه چندان تعجب نمود.
محمد رضا شالگونیخاطرات کی منش به روایت محمدعلی عمویی و شرکاء
سال گذشته کتابی با عنوان «خاطرات تقی کی منش» در بوخوم آلمان منتشر شده که حالا نسخه اینترنتی آن را همه می توانند بخوانند. چندی پیش محمد آزادگر یادداشتی درباره این کتاب نوشت که ظاهراً سرهم کنندگان این "خاطرات" را چنان خشمگین کرد که یکی از آنها ، به نام بهروز مطلب زاده علناً به فحاشی و رکیک نویسی افتاد ، بی آن که حتی یک کلمه در پاسخ به سؤال ها و استدلال های روشن آزادگر بیاورد. این واکنش خشمگینانه (که البته نموداری است از فرهنگ توده ای های گره خورده با جمهوری اسلامی که هنوز هم از آن همکاری هولناک شان با این رژیم جهنمی دفاع می کنند) مرا بر آن داشت که به اختصار چند نکته در این باره بنویسم
علی افشاری«یوزپلنگان وطن» یا حفره عمیق در ساختار امنیتی و نظامی نظام
نشریه نیویورک تایمز به نقل از یک مقام اطلاعاتی در خاورمیانه که نامش را بنا به درخواست وی فاش نکرده، اعلان کرده که انفجار در سایت نطنز در نتیجه قرار دادن یک دستگاه انفجاری درون تأسیسات بود. به گفته وی این انفجار، اغلب مناطق روی زمین تأسیسات هسته‌ای نطنز را نابود کرده‌است. محل انفجار محتمل مرکز مونتاژ سانتریفوژ بود که در آنجا قطعات مختلف سانتریفوژ‌ها ترکیب شده و بعد از بالانس شدن آماده قرار گرفتن در آبشار‌های تولید سوخت هسته‌ای می‌شدند. این مرکز دو سال پیش افتتاح شد. در این مرکز غنی‌سازی صورت نمی‌گیرد و همچنین مواد منفجره و یا دارای قابلیت اشتعال بالا در آن وجود ندارد که عملیات سایبری باعث انفجار در سطحی بشود که افراد زیادی در فاصله‌های دور با مرکز غنی‌سازی نطنز صدای آن را شنیده بودند.
ابوالفضل محققی سوالم ساده است!
«ای عقل های هفتاد ساله مرا یاری کنید»
گاها فکر می کنم بعد از پنجاه سال فعال سیاسی بودن وسینه زدن زیر علم چپ در کل و مشخص سازمان فدائی چرا نمی توانم مسایل سیاسی مطرح در جامعه را بزبان ساده بگویم،بنویسم ، حداقل برای خود حلاجی کنم. ساده ترین مسائل را وقتی می گویم چنان مرکب می شوند که تعجب می کنی که در دل مسئله به این روشنی چه مفاهیم ،چه برداشت هائی نهفته بوده و تو متوجه نبودی ! می بینی که طرح ساده یک مسئله چگونه به گوشه قبای یکی، به منافع دیگری، به برداشت فردی به موقعیت های افراد و حتی کاراکتر های شخصی بر خورد می کند! که پشیمان می شوی از طرح بحث.
محسن حکیمیروزنامۀ کیهان، ارگان پرونده سازی
و سرکوب ایدئولوژیک آزادی خواهان
ظاهراً پرونده سازی دستگاه های امنیتی و قضایی برای اعضای کانون نویسندگان ایران مخالفان کانون را راضی نکرده و حالا روزنامۀ کیهان نیز به کمک این دستگاه ها شتافته تا روند ظالمانۀ پاپوش دوزی برای اعضای کانون را تکمیل کند. شاید هم کیهان از عقب افتادن اجرای احکام زندان سه تن از اعضای کانون (رضا خندان (مهابادی)، بکتاش آبتین، و کیوان باژن) ناراضی است و در واقع با کاسۀ داغ تر از آش شدن می خواهد به قوۀ قضاییه بگوید چه فرصتی بهتر از زندانی کردن چند نویسندۀ آزادی خواه دراوضاع کروناییِ کنونی، که «نظام» را از «شر» این نویسندگان خلاص می کند بی آن که همچون قتل های زنجیره ای پای آن را به میان کشد.
شیرین سمیعیمن این کتابها را ننوشته ام، ندیده ام و نخوانده ام
این داستان سبب شد تا بدانم سمیعی های دیگری هم مقیم اصفهانند که با ما سمیعی های گیلان نسبتی ندارند، و عده ای در میان شان بهائی هستند. حتی به من گفتند سمیعی های اصفهان برای انتخاب این نام از مرحوم ادیب السلطنه اجازه گرفته بودند و او هم از آنها خواسته بود اصفهانی را به دنبال نامشان اضافه کنند!
امید است رفع سوء تفاهم شده باشد و از این پس زحمات دیگران به پای دیگری ننهند.
مصطفی قهرمانیدر پیرامون طرح در دست اقدام «توافقنامه همکاری ایران و چین»
وقایع و تحولات سالهای بعد از انقلاب نشان داده‌اند که ایران نیز لاجرم بایستی این واقعیت را بپذیرد که به تنهایی چه به لحاظ سیاسی و چه به لحاظ اقتصادی توانایی هماوردی و مقابله با چالش‌ها و تندبادهای آشفته و سهمگین عرصه روابط بین‌المللی را چه در سطح منطقه و چه فرامنطقه ندارد.
آرش برومندضرورت تشکیل اندیشکده های چپ ایران
واقعیت این است که اگر نیروی چپ قصد دارد بعنوان یک نیروی اثرگذار اجتماعی مطرح باشد و بخواهد به هژمونی فرهنگی دست یابد، ناگزیر به طرح نظریه های متناسب با زمان و فراخور شرایط جامعه ایران است. شیوه سنتی نظریه پردازی توسط تشکیلات حزبی-سازمانی در دنیای امروز که مدیریت گستره های گوناگون زندگی اجتماعی-اقتصادی-سیاسی بسیار پیچیده شده و نظر کارشناسی نقش کلیدی بازی می کند، دیگر پاسخگو نیست. بدون اندیشکده های چپ، سیاستگذاری موثر و دوام داری ممکن نیست. برای ایجاد چنین اندیشکده هایی چیرگی بر مشکلات زیر اجتناب ناپذیر است:
امیر حسین لادناین پدر و پسر، نقش بزرگی در نابودی خودشان
ساخته های میهن مان و فاجعه ی رژیم فقاهتی داشته اند
چهل و شش سال پیش، زمانی که شاه در جایگاهِ خدایگان ارتش قرار داشت، فرمانده ی بی چون و چرای ساواک و نیروهای امنیتی و انتظامی بود، و از پشتیبانی کامل آمریکا هم برخوردار؛ بهای نفت نیز هم چهار شد. شاه، با در دست داشتنِ تمام اهرم های قدرت و ثروت کشور، در اوجِ قدرتِ حکومتش بود. در این هنگام چند تن از نُخبگان میهن مان، شاه را تشویق به تأسیس مدرسه مدیریت کردند. مؤسسه ای که بازویِ یکی دو دانشگاهِ بسیار مطرح آمریکائی در سطح جهان بود، پا به عرصه ی وجود گذاشت.
